Τα Ταξίδια της Αερολέσχης ΠΑΤΡΑΣ.

 

 

Βουδαπέστη, Ντουμπρόβνικ 26-29/6/2008  (Video here) (Φωτο 1 & 2 απο την προσέγγιση του TECNAM στο Dubrovnik)

Πραγματοποιήσαμε τελικά τη 2η σχετικά μεγάλη μας αερολεσχική  εξόρμηση εκτός συνόρων, στο διάστημα από 26-29/6/2008. 

 Ήδη από 24/6/08 είχαμε υποβάλει το σχέδιο πτήσης με σχεδιασμένη διαδρομή ELVAS-LSA-LOPOS-FSK-RUGAS-SIN-RAXAD-GINTA- LYNI. Η προσγείωση στο LYNI (Nish, Σερβία) θα γινόταν για ανεφοδιασμό.

Από Nish είχαμε πάρει το ΟΚ. Έτσι, την Πέμπτη 26/6/08 το Cessna C-172 SX-AKR με πλήρωμα τους Παξιμάδη Κων/νο, Παππά Δημήτριο και Σαρμά Δημήτρη, απογειώθηκε από τον Αραξο στις 7:30 τοπική. 

Η διαδρομή έγινε περίπου όπως σχεδιάστηκε, εκτός από μία μικρή παράκαμψη στη Λάρισα προς τα δυτικά λόγω μίας ενόργανης προσέγγισης στο αεροδρόμιο της Λάρισας τη στιγμή που εμείς θέλαμε να περάσουμε άνωθεν.

Επίσης η προσέγγιση Μακεδονία της Θεσσαλονίκης ήταν άψογη και μας έδωσε από το LOPOS DCT  RUGAS μειώνοντας τη διαδρομή μας κατά 5-6 μίλια.  

Μετά το  RUGAS μιλήσαμε με Σκόπια approach. Όπως μας είπε πει και ο Αριστομένης Παλαιολόγου από τη Θεσσαλονίκη,  εντός των Σκοπίων δε γίνεται καμία αναφορά στο όνομα Μακεδονία.

Τα Σκόπια λοιπόν εξυπηρετικά μας  έδωσαν, λίγο μετά το RUGAS, DCT RAXAD που είναι το σύνορο με τη Σερβία.

Στη Σερβία μιλήσαμε με NIS και προσεγγίζοντας ο Πύργος τους ζήτησε αναφορά στο σημείο LATSA,

το οποίο δεν το είχαμε. Του ζήτησα όμως can I report to Leskovac? (μία πόλη λίγα μίλια νότια της Nish), και είπε ΟΚ. Τα συμβιβάσαμε,   όπως λέει και το ανέκδοτο. 

Προσγείωση λοιπόν στη Nish, ευγενικοί και φιλικοί οι τοπικοί υπάλληλοι, άμεσος ανεφοδιασμός, ο Δημήτρης στον πύργο για το σχέδιο.30 ευρώ landing & handling .

Στον πύργο μας πρότειναν μία πιο ευθεία διαδρομή για την Ουγγαρία την NEPOS- L617- PELOV-PARAK (σύνορο με Ουγγαρία) και μετά BUG-LHBP. 

Αυτή τη διαδρομή δεν την είχαμε επιλέξει γιατί περνούσε μέσα από μία μεγάλη περιοχή training  ανατολική του Βελιγραδίου.

Όμως προφανώς δεν υπήρχε πρόβλημα, οπότε δώσαμε αυτό το νέο σχέδιο πτήσης, στα γρήγορα βάλαμε τα πρώτα σημεία στο GPS, απογειωθήκαμε,  στη διαδρομή προγραμματίσαμε και τα υπόλοιπα στο GPS και όλα καλά. 

Το κομμάτι εντός της Ουγγαρίας προς Βουδαπέστη, ήταν και το πιο δύσκολο όλου του ταξιδιού από επικοινωνιακής άποψης, γιατί εκείνη τη στιγμή διάλεξαν οι δύο μας ασύρματοι να διαγωνιστούν στο ποιος

θα κάνει τα περισσότερα παράσιτα. Έννοια σας αγαπητοί, και ο KX-165 με το νέο intercom πετάει αυτή τη στιγμή από Καλιφόρνια προς Ελλάδα, οπότε ο πιο κακός από εσάς θα πάρει σύντομα την άγουσα

προς την αποθήκη της Αερολέσχης. Επιπλέον είχαμε και ένα περίεργο μπαλάκι τουλάχιστον 5 φορών εναλλαγής μεταξύ Budapest information  και approach. Αυτό ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί έγινε. 

Προσέγγιση στο Ferihegy της Βουδαπέστης από τα σημεία OTSA και MOLNAR, λίγο vectoring εκεί, ένας μικρός 360 κύκλος αναμονής και κατόπιν “SX-AKR clear to land runway 31L”. Στον πιο μεγάλο 31R αρκετή

κίνηση από μεγάλα αεροσκάφη. Εύλογο το ερώτημα « που πάμε εμείς;;» Άψογη εξυπηρέτηση από την εταιρεία CELEBI αλλά και χρέωση 170 ευρώ για handling, parking μίας και μισής ημέρας και

δέσιμο του αεροπλάνου. Δεν υπήρχαν γάντζοι στο apron και αναγκαστικά έφερναν  βάρη για να δέσουν το αεροπλάνο. Βρήκαμε ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο (ήθελε βέβαια 5 λεπτά ταξί), ξεκούραση

και βόλτες στην πόλη. Φαγητό το βράδυ σε Ιταλικό στην Πέστη με θέα το φαντασμαγορικά φωτισμένο παλάτι και τις γέφυρες. Την επόμενη ημέρα βόλτες στο εμπορικό κέντρο και το απόγευμα άνοδος με το

τελεφερίκ στο παλάτι όπου η θέα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή. Κάθοδος προς το Δούναβη μέσα από τους κήπους του παλατιού με τα πόδια, μία χαλαρωτική βόλτα.. Σύσταση προς ναυτιλλόμενους:

Συμφωνία για το κόμιστρο πριν την επιβίβαση στο ταξί. Κάναμε 6 φορές την ίδια πεντάλεπτη διαδρομή από ξενοδοχείο – κέντρο και πληρώσαμε 6 διαφορετικά ποσά από 9-18 ευρώ.  

Την επομένη είχαμε προγραμματίσει TOKOL για καύσιμα και PECS για τελωνείο. Όμως τα καύσιμα μας έφταναν για το PECS (LHPP) οπότε για να γλιτώσουμε χρόνο πήγαμε κατευθείαν στο Pecs (προφέρεται

Πετς). Επειδή θα φεύγαμε από το Pecs για την Κροατία (που δεν είναι στη συνθήκη Σένγκεν) έπρεπε εκεί να υπάρχει τελωνειακός έλεγχος.

Έτσι, πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι, τους είχαμε ειδοποιήσει ότι θα αναχωρήσουμε κατά τις 12 τοπική (έχοντας στο μυαλό μας και την καθυστέρηση στο ΤΟΚΟL). Την προηγούμενη τους στείλαμε από τη

Βουδαπέστη ένα mail λέγοντας ότι θέλουμε τον τελωνειακό έλεγχο νωρίτερα. Όμως δεν πήραν το mail, εμείς φτάσαμε εκεί 09:00 το πρωί και όμορφα και ωραία μας είπαν ότι ο τελώνης θα έρθει στις 12:30 και

δεν μπορούσε να  έρθει νωρίτερα.  Χαλάρωση λοιπόν στο αεροδρόμιο και απόφαση άλλη φορά να μην στέλνουμε mail (τουλάχιστον αν δεν υπάρχει χρόνος για επιβεβαίωση) αλλά να τηλεφωνούμε.  Στις 12:00

αφίχθηκαν δύο υπάλληλοι με πράσινα ρούχα (τελωνείο;) δύο αστυνομικοί και ένας πέμπτος . Δώσαμε τα διαβατήρια στον – αυστηρό - αστυνομικό, τα κοίταγε δύο λεπτά το καθένα στο εξώφυλλο

που έχει μόνο Ελληνικά γράμματα (τι κοίταγε; προσπαθούσε να κάνει μετάφραση του Ελληνική Δημοκρατία;) ακολούθως έφυγε για πέντε λεπτά (τάχα να τα ελέγξει). Εκείνα τα πέντε λεπτά οι υπόλοιποι μας

κοίταζαν βουβοί και εμείς το ίδιο. Ήμασταν μία ωραία ατμόσφαιρα, που έλεγε και ο Σταυρίδης. Μετά  γύρισε ο chief police officer και είπε ΟΚ. Συμπληρώσαμε και μία απλή φόρμα (κάτι σαν δηλωτικό) και φύγαμε. 

Ανεξάρτητα από αυτή την καθυστέρηση όμως,  το Pecs LHPP  είναι ένα πανέμορφο, ολοκαίνουργιο, πεντακάθαρο, μικρό αεροδρόμιο που έχει  όλα τα καύσιμα (JET A1, 100LL και 95άρα), κλιματιζόμενη

αίθουσα αναμονής, ωραίο καφέ με θέα την πίστα και το διάδρομο. Αξίζει την επίσκεψη, αρκεί να κανονιστεί σωστά το τελωνείο, το οποίο σημειωτέον χρεώνεται 83 ευρώ. (στο TOKOL ήθελαν 130 ευρώ). 

Άλλη ιδέα ; Έπρεπε να βάλουμε σχέδιο πτήσης για Κέρκυρα, άρα δε χρειαζόμασταν τελωνείο, και πάνω από το Dubrovnik αλλαγή και προσγείωση. Λέτε να πείραζε κανέναν, το Pecs ή το Dubrovnik;  

Η πτήση Pecs – Dubrovnik ήταν το πιο ωραίο κομμάτι όλου του ταξιδιού. Από 30 μίλια πριν το Σεράγεβο έως και σχεδόν την ακτογραμμή είχαμε κατακόρυφες αναπτύξεις από τα 6000 έως τα 12000

πόδια. ευτυχώς όχι συμπαγείς, και κάναμε συνεχώς μικρά ζιγκ-ζαγκ για να τις αποφύγουμε.  Φτάσαμε έως τα 10000 πόδια σε αυτό το σημείο.  Φωτογραφίσαμε και το πολύπαθο Σεράγεβο, που τώρα όμως έδειχνε

μία σύγχρονη πόλη. Στη διαδρομή όμως είδαμε κάτι περίεργες στρογγυλές ξέρες, ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Μήπως τα εξευγενισμένα υλικά των βομβών που έπεσαν εκεί δεν αφήνουν τίποτα

να φυτρώσει, χρόνια μετά; Η σχεδιασμένη διαδρομή ήταν BAREB  Q570  CE  P10 VIPOB  KEB  P37 BARIT  NETKO NERRA, αλλά μετά το ΚΕΒ ζητήσαμε DCT MADOS (το σύνορο Βοσνίας – Κροατίας

κοντά από το Dubrovnik)  και μας το έδωσαν. Το καλό ήταν ότι συντομεύσαμε έτσι τη διαδρομή κατά  30 μίλια. Το κακό ήταν ότι δεν είδαμε καθόλου Δαλματικές ακτές. Κροάτες και Βόσνιοι ελεγκτές πολύ

καλοί και εξυπηρετικοί. Στη Βοσνία, 40 μίλια πριν τα σύνορα με Κροατία, μας έδωσαν στο Dubrovnik radar αλλά παρά τα 9000 πόδια μας, δεν μας άκουγε. Μας άκουσε σχεδόν όταν φτάσαμε στη θάλασσα,

λίγα μίλια βόρεια του αεροδρομίου και μας έδωσε Πύργο και κατευθείαν CLEAR TO LAND RWY 12 . Εδώ «φάγαμε» την περισσότερη ζέστη σε όλο το ταξίδι, αφού οι Κροάτες από λανθασμένη

συνεννόηση μεταξύ τους μας άφησαν στην φλεγόμενη από ζέστη πίστα να περιμένουμε ανεφοδιασμό 1 ώρα!! Τα τηλέφωνά τους δεν απαντούσαν και αναγκαστήκαμε να μιλήσουμε στον Πύργο από τον

ασύρματο για να στείλει αυτοκίνητο. Στο Dubrovnik μιλήσαμε με δύο φίλους (Ανδρέα Νικολάου και Παναγιώτη Αντωνίου) που είχαν έρθει από Ελλάδα (Μεσολόγγι Κέρκυρα) με το υπερελαφρό Tecnam P-92.

Είχαν ήδη προσγειωθεί και είχαν βρει και ξενοδοχείο, όπου πήγαμε με ταξί και τους συναντήσαμε.  Το απόγευμα κάναμε βόλτες στο κάστρο, φωτογραφίες, καφέ κλπ.

Το κάστρο εντυπωσιακό, φανταστείτε κάτι σαν τη Μονεμβασιά σε πιο μεγάλο, με μεγαλύτερα κτίρια και ναούς, χτισμένο στο επίπεδο της θάλασσας. Κόσμος πολύς και αρκετή ζέστη παρά το προχωρημένο του

απογεύματος. Άραγε,  τι θα γίνεται εκεί τον Αύγουστο; Ήταν και 2-3 μεγάλα κρουαζιερόπλοια αγκυροβολημένα στα πέριξ, που είχαν κατεβάσει όλο τους τον κόσμο για sightseeing. Πρωινό εγερτήριο την

επομένη, 6:15 στο αεροδρόμιο, διαβατήρια, σχέδια πτήσης (MOKUN,  TAZ, RODON, GRIBA, PITAS, LGKR) μικρή αναμονή (5 λεπτών) στον ασύρματο για έγκριση του σχεδίου μας από το Μαυροβούνιο (;)

ενώ εμείς περιμέναμε πρόβλημα με την Αλβανία, τροχοδρόμηση στις 7:20, απογείωση στις 7:30. Το Tecnam τροχοδρομούσε πίσω μας. Όμως αργότερα δεν το ακούσαμε ούτε να απογειώνεται, ούτε να μιλά με

τους επόμενους σταθμούς. Φτάνοντας Κέρκυρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας είπαν ότι στη γραμμή κράτησης τους έπιασε λάστιχο και το έφτιαχναν! Ατυχία! Όμως για καλή τους τύχη, βρήκαν ένα clark

στο αεροδρόμιο, τους σήκωσε το αεροπλάνο, το κράτησε σηκωμένο δύο ώρες και ο Ανδρέας Νικολάου, που είναι και μηχανικός αεροσκαφών και chief inspector υπερελαφρών, βγήκε έξω από το

αεροδρόμιο, βρήκε κόλλα σε ένα βενζινάδικο και μετά με δανεικά εργαλεία, έβγαλε και κόλλησε τη σαμπρέλα. Είδατε τι χρήσιμο  που είναι να ξέρεις από μερικά τεχνικά θέματα;                          

Η πτήση έως την Κέρκυρα απροβλημάτιστη. Κανένα περίεργο από αυτά που είχαμε ακούσει για τα Τίρανα δεν έγινε. Φιλικοί και εξυπηρετικοί οι ελεγκτές και στο Μαυροβούνιο (Tivat, Podgorica) και στα Τίρανα, μας

έδιναν direct ότι θέλαμε. Έτσι προσγειωθήκαμε Κέρκυρα στις 11:00 τοπική, αφήσαμε το Δημήτρη εκεί και μετά από μισή περίπου ώρα απογειωθήκαμε για Άραξο. Όλα κύλησαν καλά, εκτός από την

αγχωμένη ελεγκτή της Πρέβεζας που επειδή είχε (μάλλον και ενόργανες) προσεγγίσεις μας έβαλε 20 (!!) μίλια abeam δυτικά της. Αν είχε δηλαδή περισσότερο άγχος που θα μας έβαζε, στην

Ιταλία; Συνολικά τα σκέλη σε ναυτικά μίλια ήταν: Αραξος – Nish 335,  Nish – Βουδαπέστη 280, Βουδαπέστη – Pecs 100, Pecs – Dubrovnik 220, Dubrovnik – Κέρκυρα 200 και Κέρκυρα – Άραξος 115 μίλια, και

συνεπώς σύνολο 1250 μίλια. Άντε και του χρόνου περισσότερα. Ευχαριστώ το Στρατή Σκλεπάρη για τις πληροφορίες περί Βουδαπέστης, τον τηλεπικοινωνιακό της ΥΠΑ Αράξου Γιώργο

Φουσέκη για τη βοήθεια με την υποβολή των σχεδίων πτήσης, και τη διοίκηση της  116ΠΜ για την άμεση άδεια για πρωινή αναχώρηση. Σχετικές φωτογραφίες στις Φωτό, Δραστηριότητες και ένα

 μικρό video στην πίστα του Dubrovnik κατά την προετοιμασία για απογείωση (που ήμασταν ευδιάθετοι, πριν το λάστιχο του Tecnam ) στο youtube.com με τίτλο patras aeroclub in Dubrovnik (όμως μην τα

πιστέψετε και όλα όσα ακούσετε, μερικά είναι μόνο (;) για χιούμορ).  

 

 Κώστας Παξιμάδης

 

   

 

 

 

Pioneer P-300 από το Pordenone στο Μεσολόγγι.

 

Μετά από την πρόσφατη αποτυχημένη (λόγω καιρού) προσπάθεια να φέρουμε το Pioneer P-300 της Maverick στην Ελλάδα,  το φερυ έγινε τελικά στις 28 & 29/3/2008.

Την Παρασκευή 28/3/2008 φύγαμε με καταιγίδα από το Βενιζέλο, βροχή στη Ρώμη και τελικά φτάσαμε με συννεφιά στη  Βενετία το μεσημέρι. Στο Marco Polo  μας περίμενε ο ευγενικός πλην όμως λαλίστατος (δε βγάζει μιλιά) οδηγός της ALPI Aviation. Μετά από μία  ώρα  ήμασταν στο εργοστάσιο της ALPI. Επειδή η πρόβλεψη για το επόμενο πρωινό, που είχαμε σχεδιάσει να ξεκινήσουμε, ήταν πάλι ομίχλες, σκεφτήκαμε το ενδεχόμενο να κάναμε το πρώτο σκέλος το ίδιο απόγευμα.

 Σε χρόνο dt τηλεφωνήσαμε στην Πεσκάρα να δούμε αν μας δέχεται, είπαν ΟΚ, στείλαμε με fax τα απαραίτητα (σχέδιο πτήσης κλπ.), εγκαταστήσαμε το 2ο GPS στο

 αεροπλάνο, είδαμε καιρό διαδρομής και απογειωθήκαμε στις 16:10 τοπική. Η Πεσκάρα απείχε 240 ναυτικά μίλια από το πεδίο La Comina   (δίπλα στο Aviano) από όπου ξεκινήσαμε,

με βάση τα λεγόμενα (ή μάλλον τα αναγραφόμενα) για τη διαδρομή που επιλέξαμε από το FliteMap. Στη διαδρομή είχαμε βάση νεφών στα 3000 πόδια, οπότε μείναμε στα 2000.

 Ακολουθήσαμε το route La Comina, Jesolo Lido, Porto Di Malamocco, CHI, AMLON, ANC, GULIANOVA, LIBP (Pescara).

 Λίγα μίλια νότια του CHI, επειδή θέλαμε να αποφύγουμε κάποιες αναπτύξεις πάνω στη σχεδιασμένη διαδρομή, στρίψαμε λίγο δυτικά προς τη στεριά. Σε λίγο ο ελεγκτής που μας «είχε» εκείνη τη στιγμή μας ρώτησε πολύ ευγενικά αν ήμασταν aware of the Foci Del Reno danger zone, που ετοιμαζόμασταν να διασχίσουμε. Φυσικά και ήμασταν, το Lowrance είχε ανάψει από τα warnings, αλλά επιλέξαμε  να κάνουμε τον Κινέζο, μας έδωσε μία πορεία (220) και όλα καλά. Ήταν βλέπετε και Παρασκευή απόγευμα, όχι ΣΚ.

 Με ground speed από 135 έως 150 knots, η προσγείωση στην Πεσκάρα έγινε στις 18:00 τοπική, δηλαδή 1:50 αργότερα. Διόλου άσχημα για υπερελαφρό, δε συμφωνείτε;

 Στην Πεσκάρα βρήκαμε τους ευγενέστερους ανθρώπους που έχουμε δει έως τώρα. Εξυπηρετικότατοι, ευγενείς, χαμογελαστοί, συνεννοήσιμοι . Κάναμε ότι θέλαμε σε χρόνο μηδέν. Κανονίσαμε την ώρα ανεφοδιασμού για το επόμενο πρωί, δώσαμε το σχέδιο πτήσης της επομένης τηλεφωνικά στον Πύργο τους, μας έφεραν ταξί , μας έκλεισαν πολύ καλό ξενοδοχείο στο κέντρο (με 75 ευρώ το μονόκλινο και πλούσιο πρωϊνό), τι άλλο να θελήσουμε; 

 Το βράδυ βγήκαμε μία βόλτα στην Πεσκάρα για φαγητό. Δεν είχε πολλή κίνηση και το χαρακτηριστικό των εστιατορίων, τουλάχιστο στο κέντρο που ήμασταν εμείς, ήταν ότι δεν μπορούσες από το δρόμο να δεις μέσα τις αίθουσές τους. Είχαν κουρτίνες ή/και κλειστές πόρτες αντί για παράθυρα όπως έχουμε συνήθως εμείς. Και από την είσοδό τους πάλι λίγα έβλεπες. Μήπως  οι Ιταλοί όταν τρώνε δε θέλουν αδιάκριτα βλέμματα; Το φαγητό όμως καλό και αρκετά πιο φτηνό από την Ελλάδα.

 Το επόμενο πρωινό, αφού απορρίφθηκε η φαεινή μου ιδέα για καφέ στο Ντουμπρόβνικ, λόγω έλλειψης διαβατηρίων (χαζομάρα που δεν τα πήραμε), και πιθανού ξυλοδαρμού από φίλους που περιμένουν να πάμε το καλοκαίρι στην Κροατία, ανεφοδιαστήκαμε με 100LL και απογειωθήκαμε στις 9:00 τοπική.

 Η διαδρομή ήταν η αναμενόμενη, δηλαδή από LIBP,  ORTONA, S. Severo, LIBA (Amendola Military), BISCEGLIE, BAR, FASAN (έως εδώ στα 3500 πόδια),  BRD, ORSOM, TIGRA, TONLI (στα 5500) και μετά κάθοδος για  PALE, LGKR.

  Μετά από 310 μίλια,  και 2 ώρες και 20 λεπτά χαιρετούσαμε τους φίλους μας  που μας περίμεναν στο Κανόνι της Κέρκυρας να μας φωτογραφήσουν στην τελική του 35. Το ταξίδι ήταν πολύ καλό, ο καιρός τέλειος, αναταράξεις μηδέν.

 Οι Ιταλοί ελεγκτές άψογοι, ευγενικοί, και ενίοτε ενθουσιώδεις, με τα chao, τα bojorno και τα arivederchi να δίνουν και να παίρνουν. Σα να τους άρεσε που μιλούσαν σε Έλληνες.

Καμία σχέση με τα διάφορα περίεργα που έχω ακούσει για αυτούς.

 Στην Κέρκυρα ήπιαμε ένα καφέ – που αλλού- στη Λιστόν, που γινόταν ότι γίνεται και στην Πάτρα το καρναβάλι. Χαμός.

 Απογείωση από την Κέρκυρα στις 15:05 τοπική, ακολουθούμενοι από τα 2 Tecnam  και προσγείωση στο Μεσολόγγι στις 15:55. Τα Tecnam ακολούθησαν 22 λεπτά αργότερα.

  Εντυπώσεις; Το Pioneer P-300  γρήγορο, ξεκούραστο, άνετο στο ταξίδι. Είναι,  εκτός των άλλων, ένα πραγματικά καλό tourer. 

Μειονεκτήματα; Αν το θέλετε για ταξίδια με τη συμβία σας που κουβαλάει 5 τσάντες για κάθε ημέρα ταξιδιού, θα έχετε πρόβλημα στο που θα τις βάλετε (και τις τσάντες και τη συμβία).  Η πρότασή μου, για αυτή την περίπτωση, είναι να αλλάξετε συμβία. Επίσης σαν χαμηλοπτέρυγο ταλαιπωρεί στις φωτογραφίες. Έτσι όπως ήταν και γρήγορο (και είχα και τις επικοινωνίες) δεν προλάβαινα βρε αδερφέ να φωτογραφίσω, τι κακό είναι αυτό; Έτσι δικαιολογούμαι για τις μέτριες φωτογραφίες που έβγαλα, αλλά αυτό ελπίζω να μου το συγχωρέσετε. Αν όχι, τότε να ξαναπάω Βενετία  το επόμενο Σαββατοκύριακο να τις ξαναβγάλω. 

Κατά τα άλλα, η Ιταλία επιβεβαίωσε τις φήμες που τη θέλουν μία ξεχωριστή, όμορφη και καπριτζιόζα χώρα. Ελπίζω να την επισκεφτούμε πάλι σύντομα.  

Άρη, πότε είπαμε ότι θα φέρουμε το επόμενο Pioneer; Ή μήπως επιμένεις να αγοράσεις και εκείνο το jet  (Provost το είπες;) από Αγγλία; Πρέπει δηλαδή να αγγαρέψω τους φίλους μου εκπαιδευτές Α7 από τον Άραξο να με μάθουν και jet τώρα;  Και στη γυναίκα μου τι θα πώ; Με 400 knots, φωτογραφίες θα προλαβαίνω να βγάλω; όχι; και τι θα δείξουμε;

 Για δείτε κάτι προβλήματα που έχει ο κόσμος !!!

  

Παξιμάδης Κώστας

   

 

 

ALPI AVIATION PIONEER P-200 & P-300 ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ 

  Την 11/3/2008 αποδέχθηκα την πρόταση του αντιπρόσωπου για την Ελλάδα των υπερ-ελαφρών αεροσκαφών της ALPI Aviation, κου Αρη Πετίτσα (MAVERICK Aviation, www.ulm.gr) για να τον συνοδεύσω στη μεταφορά του νέου του αεροσκάφους τύπου PIONEER P-300  του γνωστού Ιταλού κατασκευαστή, από την Ιταλία στην Ελλάδα. 

Έτσι λοιπόν την Πέμπτη 13/3/2008, μαζί με τον τρίτο της παρέας τον γνωστό μας Ανδρέα Νικολάου (εκπαιδευτή υπερελαφρών, μηχανικό αεροσκαφών, και inspector (όχι Κλουζώ) υπερελαφρών) πήραμε την πρωινή πτήση της Al Italia για Μιλάνο και μετά την επόμενη για Βενετία όπου προσγειωθήκαμε όπως ακριβώς έλεγε το πρόγραμμα στις 10:50 τοπική.

Εκεί, αφού ταλαιπωρηθήκαμε για μία ώρα λόγω της απώλειας μίας μικρής βαλίτσας, φύγαμε για το Pordenone, 80 χλμ. Βορειοανατολικά της Βενετίας, όπου και η βάση της ALPI Aviation. 

Πάμε για λίγο στο ξενοδοχείο και ακολούθως στο εργοστάσιο της ALPI, που βρίσκεται 3 χλμ. έξω από την πόλη.

Σημειωτέον ότι το εργοστάσιο συνορεύει με το πεδίο Lacomina, ιστορικό πεδίο της Ιταλίας που είχε χρησιμοποιηθεί αρκετά και στο Β’ Παγκόσμιου πόλεμο. Το πεδίο Lacomina (1200 μέτρα χορτάρι!!) είναι στα 2 μίλια από τη στρατιωτική βάση Aviano. Όταν πετούσαμε εμείς βλέπαμε από πάνω τα μαχητικά να κάνουν κύκλους!!! 

 Για προσπαθήστε στην Ελλάδα να φτιάξετε πεδίο προσγείωσης 2 μίλια δίπλα σε Πολεμικό Αεροδρόμιο, τι λέτε θα τα καταφέρετε;  

 Το PIONEER P-300 του Άρη ήταν εκεί πανέτοιμο, κατακόκκινο (χρώμα DUKATI Red), εντυπωσιακότατο  και μας περίμενε. 

Ακολούθησε μία πτήση δική μου με τον αρχιεκπαιδευτή της εταιρείας με το PIONEER P-200, μια και υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για την απόκτησή του,  στην οποία μου έδειξε όλα τα πολύ καλά χαρακτηριστικά του,  την καταπληκτική σταθερότητά του, τις χαμηλές ταχύτητες απώλειας στήριξης (πετούσε χωρίς κανένα πρόβλημα στα 40 χλμ την ώρα, ναι σωστά διαβάσατε 40 χλμ δηλαδή περίπου 25 μίλια) και  την υψηλή ταχύτητα πλεύσης (210 χλμ ή περίπου 110 ναυτικά μίλια).

Ακολούθως πέταξε και ο Ανδρέας με το P-300. Ο Ανδρέας ενδιαφερόταν για τις ακροβατικές του ικανότητες. Έτσι λοιπόν ο αρχιεκπαιδευτής της εταιρείας τον ικανοποίησε δεόντως κάνοντας loop, roll, wing over, four-point roll, και τέλος  roll με σβηστό κινητήρα. Όλα τέλεια και δύο προσγειώσεις με σβηστό κινητήρα για να πάρει ο Ανδρέας μία ιδέα για το πόσο καλά πλανάρει το αεροσκάφος.

 Όντως το P-300 δεν παίζεται. Επιπλέον σημειώστε ότι η ταχύτητα πλεύσης του είναι 255 χλμ/ώρα δηλαδή περίπου 135 ναυτικά μίλια (με την έλικα μεταβλητού  βήματος) και με κατανάλωση 18 λίτρα την ώρα αμόλυβδης βενζίνης !  Βέβαια σε υψηλά επίπεδα και η τιμή του (ότι πληρώνεις παίρνεις) που ξεκινάει από  65-70.000 ευρώ, αλλά λεπτομέρειες για τιμές, εξοπλισμούς κλπ στον Έλληνα αντιπρόσωπο  κ. Αρη Πετίτσα στο τηλ. 6932-978490, που θα χαρεί να σας λύσει όλες τις απορίες.

Την Παρασκευή  ήταν η σειρά μου να πάρω μία γεύση από τις δυνατότητες του P-300, κάτι που έγινε σε μία πτήση μίας ώρας. Δεν έκανα ακροβατικά. Επικεντρωθήκαμε στις διαδικασίες ανάγκης του αεροπλάνου.

Ο εκπαιδευτής αφού πρώτα μου έδειξε τα μυστικά και τις ρυθμίσεις της προπέλας μεταβλητού βήματος, κάναμε 3 touch-n-goes για να πάρω την αίσθηση του αεροσκάφους, ακολούθως μου γύρισε το διακόπτη επιλογής δεξαμενών στο OFF, ο κινητήρας έσβησε μετά από 30 δευτερόλεπτα αλλά το αεροπλάνο πετούσε κανονικά. Με άνεση χρόνου «διαπίστωσα» το πρόβλημα, έβαλα ΟΝ τη δεξαμενή, ο κινητήρας πήρε αμέσως μπροστά, ανέβηκε η πίεση καυσίμου και αμέσως μετά έβαλα και την ηλεκτρική αντλία καυσίμου στο ΟΝ.

Ακολούθως ο εκπαιδευτής μου είπε να πάμε για προσγείωση αλλά κάτι «έκανε» στο αεροσκάφος. Ακολούθησα τη διαδικασία, δηλαδή μείωση της ταχύτητας στα 160 χλμ την ώρα ώστε να κατεβάσω το σύστημα προσγείωσης (είναι ανασυρόμενο). Το σύστημα προσγείωσης όμως δεν κατέβαινε, δεν είχα την γνωστή πράσινη ένδειξη. Τώρα;

Το αεροπλάνο πετούσε κανονικά, κανένας πανικός. Ανοίγω τον «τεμπέλη» ανάμεσα στα δύο καθίσματα, βγάζω έξω ένα μικρό λεβιέ, τον τοποθετώ πάνω στην ειδική θέση ανάμεσα στα καθίσματα και σιγά-σιγά γυρνώντας, κατεβάζω το σύστημα προσγείωσης με το χέρι. Μόλις ο λεβιές δεν γυρίζει άλλο, βάζουμε μέσα την ασφάλεια του συστήματος προσγείωσης,  που είχε βγάλει ο εκπαιδευτής για να το «νεκρώσει», ανάβει αμέσως το πράσινο λαμπάκι Gear Down και είμαστε έτοιμοι για προσγείωση. Πολύ απλό.

 Κάνουμε άλλα 2 touch-n-goes και τέλος σβήνουμε τον κινητήρα ώστε να δω και εγώ την κατολίσθηση που όντως είναι πολύ καλή, χωρίς να σου επιφέρει άγχος και προσγειώθηκα έτσι με σβηστό κινητήρα. Όλα, όχι απλώς, πολύ καλά, τέλεια. Πόσο είπαμε ότι κάνει το P-300; Που θα τα βρούμε; ήταν οι επόμενες ερωτήσεις μας. 

Ήταν η σειρά του Άρη να πετάξει, έγινε και αυτή η πτήση και μετά πήγαμε για την ανάλογη Ιταλική  - κορυφαία -  πάστα  και ξεκούραση για την επόμενη ημέρα του φέρυ.

Το επόμενο όμως πρωινό, η τύχη, ή μάλλον ο καιρός, δεν ήταν με το μέρος μας. Η ομίχλη είχε καλύψει τα πάντα, η ορατότητα ήταν μόνο 1-2 χιλιόμετρα. Ακόμα και όταν φύσηξε άνεμος 5-6 μιλίων για 20 λεπτά,  η ομίχλη δεν καθάρισε. Είχαμε πάρει πρόβλεψη που έλεγε για τοπικές ομίχλες αλλά αυτή η ομίχλη δεν ήταν τοπική,  ήταν απλωμένη σε όλη τη Βορειοανατολική Ιταλία από τη Μπολώνια  έως το Ούντινε!!.

Και το κακό  ήταν ότι η πρόβλεψη καιρού για τις επόμενες ώρες αλλά και τις επόμενες ημέρες ήταν χειρότερη. Επιπλέον δεν είχαμε δυνατότητα να παραμείνουμε στο Pordenone 3-4 ημέρες περιμένοντας να φτιάξει ο καιρός. Δουλειές, γυναίκες, παιδιά, σκυλιά, γατιά κλπ κλπ μας περίμεναν!

 Έτσι βγάλαμε εισιτήριο με την πτήση που είχε βγάλει και ο Ανδρέας μέσω Ρώμης, φύγαμε από Βενετία στις 14:55 με την Air One (συνεργάτες της AEGEAN στην Ιταλία), προσγειωθήκαμε Ρώμη μετά από περίπου 1 ώρα. και ακολούθως με AEGEAN για Βενιζέλο στις 20:30 τοπική. Η  AEGEAN, με τη βοήθεια της Αθήνας, «έκοψε δρόμο» μέσω Ιωαννίνων και προσγειώθηκε στο Βενιζέλο περίπου σε 1:30 από την απογείωση στη Ρώμη,  - αρκετά γρήγορα -  στις 23:00 το βράδυ.

Ευτυχώς είχαμε το αυτοκίνητο του Ανδρέα στο Βενιζέλο και φύγαμε κατευθείαν για Πάτρα, φτάνοντας στην Πάτρα στις 2:30 τη νύχτα, αρκετά κουρασμένοι.

 Συναισθήματα; ανάμικτα. Μεγάλη ικανοποίηση μεν από την επαφή με τα όντως καταπληκτικά αεροσκάφη της ALPI Aviation, μεγάλη απογοήτευση δε,   από το ότι δεν κατορθώσαμε να φέρουμε το στολίδι της MAVERICK Aviation,  το PIONEER P-300 στην Ελλάδα. Κάτι που όμως προγραμματίζεται για το άμεσο μέλλον και σύντομα ελπίζουμε το κατακόκκινο P-300 να κοσμεί την πίστα των Μεγάρων που θα είναι η επόμενη έδρα του. 

Σχετικές φωτο στην ενότητα Φωτογραφίες, Δραστηριότητες

Παξιμάδης Κων/νος    

 


 

 

Created by @Aeroclubofchania  E-mail address   info@aer.gr